ยืนเปียกฝนอยู่ทางโค้ง ปล่อยไว้ก็ไม่ใช่คนแล้วสงสารแมวน้อย

เพราะชีวิตของคนเรามันไม่แน่นอนก่อนจะมีสุขก็ต้องผ่านทุกข์มาให้ได้เสียก่อนในโลกของความเป็นจริงคงไม่มีใครอยากจะทุกข์ไปตลอด ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเอาบทเรียนซึ่งได้มากลับมาคิดกลับมาทบทวนเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันและเรียนรู้ไม่ให้เกิดขึ้นอีก

มนุษย์เกิดมาพร้อมสัญชาตญาณการเอาตัวรอดและเพราะความเอาตัวรอดของมนุษย์จึงทำให้คนรอบข้างหรือแม้กระทั่งสัตว์ได้รับชะตากรรมซึ่งพวกเขาไม่ได้สร้างขึ้นมา ดังนั้นมนุษย์ยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐได้เช่นไร

เมื่อไม่นานมานี้มีผู้ใช้เฟซบุ๊กที่ใช้ชื่อว่า ไอ้บัง เลเลอเลเลอ เขาได้แบ่งปันเรื่องราวผ่านทางโลกออนไลน์มีน้องแมวน้อยผู้น่าสงสารร่างกายผอมอ่อนแรงได้ยืนตากฝนร่างกายเปียกสะบักสะบอมเสียงร้องอันไร้เรี่ยวแรง บวกกับเสียงรถซึ่งนานๆจะขับผ่านไปแต่ละคันบนท้องถนนอันกว้างใหญ่

เพราะพรมลิขิตจึงให้ได้พบเจอน้องแมวอยู่บนไหล่ทางซึ่งไม่ค่อยมีรถขับผ่านไปมามากนัก เขาเดินตรงเข้าไปหาน้องแมวพร้อมความรู้สึกสงสารและความเวทนา โชคดีของเจ้าตัวน้อยถ้าไม่เข้าไปช่วยหรือเจ้าวิ่งหนีไปชีวิตจะมีวันพรุ่งนี้อีกต่อไปไหมคงจะเป็นอาหารของสัตว์น้อยใหญ่ข้างทางหรืออาจจะติดอยู่ใต้ล้อรถซึ่งพวกเขาขับกันอย่างไม่ระวัง

เขาได้นำน้องเข้าไปเก็บไว้ในหมวกฮูดหลังพร้อมออกรถเดินทางต่อด้วยรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ นับเป็นวาสนาหรือโชคชะตาทำให้เขาทั้งคู่ได้พบเจอกันน้องไม่รู้สึกกลัวเขาแม้แต่น้อย

ในขณะซึ่งเขากำลังขับรถอยู่เขาก็นึกคิดอยู่ในใจเสมอว่าจะตอบคำถามภรรยาของเขาอย่างไร แต่เขายืนยันว่าจะเลี้ยงน้องให้ได้แม้ภรรยาจะไม่ให้เลี้ยงก็ตามแต่

หลังจากเรื่องราวผ่านไปได้ไม่นานก็มีผู้เข้ามากมายเข้ามาแสดงความคิดเห็นและกล่าวชื่นชมกันต่างไปนาๆขอบคุณเจ้าของโพสต์มากซึ่งเมตตาน้อง ขอให้บุญกุศลซึ่งท่านได้ทำส่งผลให้ชีวิตมีแต่ความสุขทั้งสุขภาพร่างกายก็ดีรวมถึงจิตใจ

เมื่อเราได้พบเจอกับใครสักคนคงไม่ใช่แค่เคยทำอะไรร่วมกันมาเมื่ออดีตชาติ มันไม่สำคัญว่าเราจะพบเจอกันอย่างไร แต่สิ่งสำคัญคือเราจะทำยังไง เพื่อจะสร้างสิ่งดีดีเพื่อเป็นความทรงจำและทำให้ได้พบกันอีกพร้อมกับความสุขตลอดไป

ที่มา ไอ้บัง เลเลอเลเลอ